Forum www.apbezpieczenstwo.fora.pl Strona Główna www.apbezpieczenstwo.fora.pl
Ped. Edu. dla Bez.
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Kolokwium

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.apbezpieczenstwo.fora.pl Strona Główna -> Metodyka dla bezpieczenstwa
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Karo!ina:)




Dołączył: 20 Lut 2010
Posty: 149
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Stąd:D

PostWysłany: Pon 15:14, 26 Kwi 2010    Temat postu: Kolokwium

Zagadnienia na kolokwium 10.05.2010

1. Proces kształcenia
2. Elementy procesu kształcenia
3. Ogniwa procesu edukacyjnego
4. Zasady nauczania
5. Indywidualizacja w kształceniu
6. Pedagogiczna teoria doboru treści w kształceniu
7. Cele kształcenia, operacjonalizacja, taksonomia
8. Teologia kształcenia

Jeżeli ktoś coś ma niech wrzuca Smile Smile


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
gosiulkahej




Dołączył: 20 Lut 2010
Posty: 11
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Leśna Podlaska

PostWysłany: Wto 18:48, 04 Maj 2010    Temat postu:

Proces dydaktyczny-(proces kształcenia,proces nauczania)intencjonalny,swiadomy,prawidłowy i przebiegający regularnie ciąg czynności nauczyciela i uczniów ukierunkowany na opanowaniu przez uczniów wiedzy o świecie,kształtowanie umiejętności i nawyków rozwijanie zdolności i zainteresowań kształtowanie przekonań i postaw a także na realizację innych założonych celów dydaktycznych
Ogniwa:
-tworzenie ładu zew i wew przez uswiadomienie uczniom celów i zadan nauczania – uczenia się zdyscyplinowanie klasy,zapewnienie materialnych elementów kształcenia
-zaznajomienie uczniów z nowym materiałem poprzez bezpośredni kontakt zmysłowy połączony z komentarzem słownym
-tworzenie uogólnień o poznanych faktach i zależnościach zachodzących między nimi,co w efekcie prowadzi do kształtowania pojęć i sądów w uczniach
-wiązanie teorii z praktyką
-kształtownie umiejętności,nawyków i przyzwyczajeń
-utrwalenie wiadomości i umiejętności
-kontrola i ocena wyników nauczania – uczenia się

Proces dydaktyczny-(kształcenie obronne)jest procesem obejmującym ogół czynności nauczycieli(instruktorów,dowódców)i uczniów (studentów,żołnierzy,słuchaczy, pracowników) prowadzących do opanowania przez tych drugich określonego zakresu wiedzy obronnej oraz nabycia praktycznych umiejętności nawyków z tej dziedziny ale także rozwinięcia w nich zdolności,zainteresowań ,postaw,przekonań,poglądów i opinii związanych z szeroko rozumianą obronnością. Tak, więc proces kształcenia obronnego integruje proces nauczania i uczenia się, ale także pozostaje w bliskim związku z procesem wych.obronnego edukacją, obroną oraz samokształceniem.(K.Żegnałek)
Ogniwa podającego toku pracy Dyd.SadW.Okoń)
1.Uswiadomienie uczniom celów i zad Dyd
2.zaznajomienie uczniów z nowym materiałem
Kierowanie procesem uogólniania przekazanej wiedzy
4.utrwalanie umiejętności,nawyków i przyzwyczajeń
5.kształtowanie umiejętności ,nawyków i przyzwyczajeń
6.wiązanie teorii z praktyką
7.kontrola i ocena wyników kształcenia

Ogniwa poszukującego toku pracy Dyd.:(Cz.Kupisiewicz)
1.uświadomienie sobie przez uczniów,pracujących pod kierunkiem nauczyciela,określonej trudności o charakterze teoretycznym lub praktycznym, co stanowi punkt wyjścia do samodzielnego sformułowania przez nich problemu
2.sformułowanie problemu(określenie trudności) i jego analiza
3.formułowanie hipotez
4.empiryczna weryfikacja przyjętej hipotezy na podstawie obserwacji, eksperymentu lub lektury odpowiednich materiałów
5.właczenie nowych wiadomości do systemu posiadanej przez uczniów wiedzy utrwalenie i zastosowanie ich w działalności teoretycznej i praktycznej

Składniki procesu kształcenia obronnego:
1.nauczyciele(instruktorzy,dowódcy,wychowawcy)
2.uczniowie(studenci,słuchacze,żołnierze,pracownicy)
3.cele i treści kształcenia
4.infrastruktura Dyd.(warunki lokalowe),czynniki ułatwiające skuteczne przekazywanie i przyswajanie treści ksz.obronnego do których zalicza się:
5.zasady kształcenia
6.formy organizacyjne ksz.
7.metody ksz.
8.środki Dyd.
9.system sprawdzania i oceniania uzyskanych wyników
Zasady nauczania:
1)Zasada poglądowości-W.Okoń:zespół norm które wywodza się z prawidłowości procesu kształcenia,dotyczących poznania rzeczywistości na podstawie obserwacji,myslenia i praktyki na drodze od konkretu do abstrakcji i od abstrakcji do konkretu Kupisiewicz:wymaga onaaby nauka szkolna opierała się na poznaniu rzeczywistości, tzn.konkretnych rzeczy, zjawisk,wydarzeń i procesów lub przynajmniej ich poglądowych przedstawień
2)zasada systemowości-polega na systematycznym przyswajaniu wiadomości i umiejętności oraz ich systematycznym utrwalaniu to także porządkowanie które sprowadza się do racjonalnego podzielenia tresci na sensowne fragmenty a następnie przekazywanie ich w odpowiedniej kolejności Kupisiewicz:zasada ta ukazuje dokładne poklasyfikowanie informacji,jej optymalne uporządkowanie oraz płynne bez przerw i zakłóceń wprowadzenie do procesu kształcenia. Szerzej rozumiana jest jako zobowiązanie do starannego planowania i szczegółowego przygotowania zajeć dydaktycznych przez nauczyciela.
3)zasada łączenia teorii z praktyką-służy przygotowaniu uczniów do racjonalnego posługiwania się wiedzą w różnych sytuacjach praktycznych. Żegnałek:nakazuje nauczycielom,instruktorom,dowódcom i wych.wojskowym tak prowadzić działalność dyd aby uczniowie,słuchacze,studenci czy zołnierze widzieli użyteczność przyswajanej przez nich wiedzy umiejętności a tym samym i sensu uczenia się. Zatem istotą tej zasady jest harmonijne wiązanie ze soba wiedzy teoretycznej z praktyką życia codziennego.
tyle zdążylam nadziergaćSmile


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
ania108




Dołączył: 19 Lut 2010
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 16:56, 07 Maj 2010    Temat postu:

1. zasada poglądowości
- bezpośrednie poznanie rzeczywistości oparte na obserwacji, pomiarze i czynnościach praktycznych powinno być punktem wyjścia w tych przypadkach gdy uczniowie nie dysponują jeszcze zasobami spostrzeżeń i wyobrażeń
- aby uczeń mógł zdobyć rzetelną, trwałą i operatywna wiedzę w drodze bezpośredniego poznawania, należy umiejętnie kierować jego działalnością poznawczą tzn. dostarczać mu odpowiednich wskazówek, zwracać jego uwagę na istotne cechy przedmiotu
2. zasada przystępności w nauczaniu (stopniowania trudności)
Polega na stopniowaniu trudności, wyraża konieczność dostosowania metod i treści nauczania do rozwoju i możliwości
- wychodzimy od tego co dla ucznia bliskie
- od tego co jest dla uczniów łatwiejsze do tego co jest trudniejsze
- od tego co jest uczniom znane do tego co nowe i mało znane
- w procesie nauczania – uczenia się należy uwzględniać różnice w tempie pracy i stopniu zaawansowania w nauce

3.zasada świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie kształcenia(operatywności wiedzy)
Dotyczy umiejętności wykorzystywania nowej wiedzy w pracy szkolnej , pozaszkolnej w każdej nowej sytuacji życiowej.
- nauczyciel stara się poznać indywidualne zainteresowania uczniów, stawiać uczniów w sytuacjach wymagających dostrzegania i wyjaśniania niezgodności między obserwowanymi faktami, a posiadaną wiedzą oraz stwarzać warunki dla grupowych form pracy
4.zasada systematyczności.
Polega na systematycznych przyswajaniu wiadomości i umiejętności oraz ich systematycznym utrwalaniu to także porządkowanie, które sprawdza się do racjonalnego podzielenia treści na sensowne fragmenty a następnie przekazywanie ich w odpowiedniej kolejności.
- warunkiem jest określenie stanu wiedzy wyjściowej uczniów oraz systematyczne nawiązywanie do niej
- ustalanie tzw. merytorycznego stanu wiedzy wyjściowej uczniów oraz eksponowanie na jego tle i w powiązaniu z nimi wiadomości i umiejętności co wymaga na ogół podzielenia tematu na punkty i podpunkty
- streszczenia i systematyzujące powtórzenia powinny być stosowane nie tylko na początku lekcji, gdy zazwyczaj dotyczą materiału zrealizowanego dawniej, ale także na końcu lekcji – dla utrwalenia (...) i po jego zakończeniu tematów cząstkowych
- wdrażanie uczniów do pracy samodzielnej i systematycznej
5.zasada trwałości wiedzy uczniów (trwałości wiedzy, umiejętności i nawyków)
Wskazuje na konieczność takiego organizowania procesu kształcenia, który umożliwi uczniom jak najdłuższe zapamiętywanie poznanie wiadomości i opanowywanie umiejętności aby w odpowiednich sytuacjach mogli je skutecznie wykorzystać.
- nowy materiał musi być ukierunkowany na zainteresowania uczniów i wytworzyć pozytywne motywy uczenia się
- ćwiczenia mające na celu utrwalenie przerobionego materiału stosujemy po sprawdzeniu czy wszyscy uczniowie dobrze zrozumieli ów materiał
- systematyczna kontrola wyników nauczania połączona z uzasadnioną i komunikowaną uczniom ocena ich pracy, wpływa korzystnie na trwałość wiedzy
6.zasada operatywności wiedzy (samodzielności)
Nakazuje rozwijanie u uczniów samodzielności myślenia i działania.
- zasada ta akcentuje potrzebę wdrażania dzieci do dostrzegania i samodzielnego rozwiązywania określonych problemów teoretycznych i praktycznych
7.zasada wiązania teorii z praktyką
Służy przygotowaniu uczniów do racjonalnego posługiwania się wiedzą w różnych sytuacjach praktycznych do przekształcania otaczającej ich rzeczywistości.
- najogólniej zdobyta wiedzą uczeń powinien posługiwać się w różnorakich sytuacjach praktycznych
5.* zasada efektywności – to związek między celami a wynikami kształcenia. Wymaga ona precyzyjnego sformułowania celów kształcenia które pozwalają wnioskować o efektywności edukacji obronnej w danej szkole.
6.* zasada wdrażania do kształcenia ustawicznego – mówi o konieczność ciągłego dokształcania się oraz umiejętności samodzielnego zdobywania wiedzy i umiejętności
7.* świadomej aktywności – polega ona na świadomym i aktywnym stosunku ucznia do celów uczenia się. Rozwijanie aktywności ucznia służą metody nauczania w których uczeń musi podejmować próby określenia problemu wyszukiwania potrzebnego materiału i analizowanie go w celu odróżnienia tego co istotne i ważne od tego co drugorzędne.
8.(*) zasada indywidualizacji – to zasada uznająca godzenie interesów potrzeb jednostki i zespołu (zbiorowości). Jednostka powinna potrafić realizować swoje indywidualne cele bez szkody dla społeczeństwa.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
ania108




Dołączył: 19 Lut 2010
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 17:37, 07 Maj 2010    Temat postu: Opszernie ale całe zagadnienia na kolokwium

Proces kształcenia - ( proces dydaktyczny) – ciąg systematycznych czynności nauczycieli i uczniów umożliwiających uczniom opanowanie wiedzie o świecie, wyrabianie sprawności w jej stosowaniu, rozwijanie zdolności i zainteresowań, kształtowanie przekonań i postaw.

Proces złożony jest z czynności nauczania i uczenia się, zmierza do osiągnięcia wcześniej zaplanowanych rezultatów programu nauczania.

Proces dydaktyczny-(kształcenie obronne)jest procesem obejmującym ogół czynności nauczycieli(instruktorów,dowódców)i uczniów (studentów,żołnierzy,słuchaczy, pracowników) prowadzących do opanowania przez tych drugich określonego zakresu wiedzy obronnej oraz nabycia praktycznych umiejętności nawyków z tej dziedziny ale także rozwinięcia w nich zdolności,zainteresowań ,postaw,przekonań,poglądów i opinii związanych z szeroko rozumianą obronnością. Tak, więc proces kształcenia obronnego integruje proces nauczania i uczenia się, ale także pozostaje w bliskim związku z procesem wych.obronnego edukacją, obroną oraz samokształceniem.(K.Żegnałek)

3. Ogniwa (momenty) procesu dydaktycznego:

1.uświadamianie sobie przez uczniów celów i zadań dydaktycznych nauczania i uczenia się
2.poznawanie nowego materiału
3.uogólnienie nowego materiału
4.utrwalanie wiadomości
5.kształtowanie umiejętności i nawyków
6.wiązanie teorii z praktyką
7.kontrola i ocena wyników nauczania i uczenia się


Ogniwa podającego toku pracy Dyd.W.Okoń)
1.Uswiadomienie uczniom celów i zad Dyd
2.zaznajomienie uczniów z nowym materiałem
Kierowanie procesem uogólniania przekazanej wiedzy
4.utrwalanie umiejętności,nawyków i przyzwyczajeń
5.kształtowanie umiejętności ,nawyków i przyzwyczajeń
6.wiązanie teorii z praktyką
7.kontrola i ocena wyników kształcenia

Ogniwa poszukującego toku pracy Dyd.:(Cz.Kupisiewicz)
1.uświadomienie sobie przez uczniów,pracujących pod kierunkiem nauczyciela,określonej trudności o charakterze teoretycznym lub praktycznym, co stanowi punkt wyjścia do samodzielnego sformułowania przez nich problemu
2.sformułowanie problemu(określenie trudności) i jego analiza
3.formułowanie hipotez
4.empiryczna weryfikacja przyjętej hipotezy na podstawie obserwacji, eksperymentu lub lektury odpowiednich materiałów
5.właczenie nowych wiadomości do systemu posiadanej przez uczniów wiedzy utrwalenie i zastosowanie ich w działalności teoretycznej i praktycznej

Składniki procesu kształcenia obronnego:
1.nauczyciele(instruktorzy,dowódcy,wychowawcy)
2.uczniowie(studenci,słuchacze,żołnierze,pracownicy)
3.cele i treści kształcenia
4.infrastruktura Dyd.(warunki lokalowe),czynniki ułatwiające skuteczne przekazywanie i przyswajanie treści ksz.obronnego do których zalicza się:
5.zasady kształcenia
6.formy organizacyjne ksz.
7.metody ksz.
8.środki Dyd.
9.system sprawdzania i oceniania uzyskanych wyników

4.Zasady nauczania
Zasady nauczania to ogólne normy, kanony, reguły postępowania dydaktycznego, których stosowanie umożliwia nauczycielowi zaznajamianie uczących się z usystematyzowanymi treściami nauczania oraz kształtowanie postaw zawodowych, a także pozwoli na wdrożenie ich do samokształcenia.
Zasady kształcenia – to normy postępowania dydaktycznego których postrzeganie pozwala nauczycielowi zaznajomić uczniów z podstawami usystematyzowanej wiedzy, rozwijać ich zainteresowania i zdolności poznawcze, wpajać im poszczególne poglądy i przekonania oraz wdrażać do samokształcenia.

Wg W. Okonia:
Systematyczności , poglądowości , samodzielności, związania teorii z praktyką , efektywności, przystępności , indywidualizacji i uspołecznienia, czyli związku interesów jednostki i zbiorowości

Wg Cz. Kupisiewicza

Poglądowości, przystępności, świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie nauczania i uczenia się, systematyczności , Trwałości zdobywanej wiedzy, operatywności, wiązania teorii z praktyką .

1. zasada poglądowości
- bezpośrednie poznanie rzeczywistości oparte na obserwacji, pomiarze i czynnościach praktycznych powinno być punktem wyjścia w tych przypadkach gdy uczniowie nie dysponują jeszcze zasobami spostrzeżeń i wyobrażeń
- aby uczeń mógł zdobyć rzetelną, trwałą i operatywna wiedzę w drodze bezpośredniego poznawania, należy umiejętnie kierować jego działalnością poznawczą tzn. dostarczać mu odpowiednich wskazówek, zwracać jego uwagę na istotne cechy przedmiotu
2. zasada przystępności w nauczaniu (stopniowania trudności)
Polega na stopniowaniu trudności, wyraża konieczność dostosowania metod i treści nauczania do rozwoju i możliwości
- wychodzimy od tego co dla ucznia bliskie
- od tego co jest dla uczniów łatwiejsze do tego co jest trudniejsze
- od tego co jest uczniom znane do tego co nowe i mało znane
- w procesie nauczania – uczenia się należy uwzględniać różnice w tempie pracy i stopniu zaawansowania w nauce

3.zasada świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie kształcenia(operatywności wiedzy)
Dotyczy umiejętności wykorzystywania nowej wiedzy w pracy szkolnej , pozaszkolnej w każdej nowej sytuacji życiowej.
- nauczyciel stara się poznać indywidualne zainteresowania uczniów, stawiać uczniów w sytuacjach wymagających dostrzegania i wyjaśniania niezgodności między obserwowanymi faktami, a posiadaną wiedzą oraz stwarzać warunki dla grupowych form pracy
4.zasada systematyczności.
Polega na systematycznych przyswajaniu wiadomości i umiejętności oraz ich systematycznym utrwalaniu to także porządkowanie, które sprawdza się do racjonalnego podzielenia treści na sensowne fragmenty a następnie przekazywanie ich w odpowiedniej kolejności.
- warunkiem jest określenie stanu wiedzy wyjściowej uczniów oraz systematyczne nawiązywanie do niej
- ustalanie tzw. merytorycznego stanu wiedzy wyjściowej uczniów oraz eksponowanie na jego tle i w powiązaniu z nimi wiadomości i umiejętności co wymaga na ogół podzielenia tematu na punkty i podpunkty
- streszczenia i systematyzujące powtórzenia powinny być stosowane nie tylko na początku lekcji, gdy zazwyczaj dotyczą materiału zrealizowanego dawniej, ale także na końcu lekcji – dla utrwalenia (...) i po jego zakończeniu tematów cząstkowych
- wdrażanie uczniów do pracy samodzielnej i systematycznej
5.zasada trwałości wiedzy uczniów (trwałości wiedzy, umiejętności i nawyków)
Wskazuje na konieczność takiego organizowania procesu kształcenia, który umożliwi uczniom jak najdłuższe zapamiętywanie poznanie wiadomości i opanowywanie umiejętności aby w odpowiednich sytuacjach mogli je skutecznie wykorzystać.
- nowy materiał musi być ukierunkowany na zainteresowania uczniów i wytworzyć pozytywne motywy uczenia się
- ćwiczenia mające na celu utrwalenie przerobionego materiału stosujemy po sprawdzeniu czy wszyscy uczniowie dobrze zrozumieli ów materiał
- systematyczna kontrola wyników nauczania połączona z uzasadnioną i komunikowaną uczniom ocena ich pracy, wpływa korzystnie na trwałość wiedzy
6.zasada operatywności wiedzy (samodzielności)
Nakazuje rozwijanie u uczniów samodzielności myślenia i działania.
- zasada ta akcentuje potrzebę wdrażania dzieci do dostrzegania i samodzielnego rozwiązywania określonych problemów teoretycznych i praktycznych
7.zasada wiązania teorii z praktyką
Służy przygotowaniu uczniów do racjonalnego posługiwania się wiedzą w różnych sytuacjach praktycznych do przekształcania otaczającej ich rzeczywistości.
- najogólniej zdobyta wiedzą uczeń powinien posługiwać się w różnorakich sytuacjach praktycznych
5.* zasada efektywności – to związek między celami a wynikami kształcenia. Wymaga ona precyzyjnego sformułowania celów kształcenia które pozwalają wnioskować o efektywności edukacji obronnej w danej szkole.
6.* zasada wdrażania do kształcenia ustawicznego – mówi o konieczność ciągłego dokształcania się oraz umiejętności samodzielnego zdobywania wiedzy i umiejętności
7.* świadomej aktywności – polega ona na świadomym i aktywnym stosunku ucznia do celów uczenia się. Rozwijanie aktywności ucznia służą metody nauczania w których uczeń musi podejmować próby określenia problemu wyszukiwania potrzebnego materiału i analizowanie go w celu odróżnienia tego co istotne i ważne od tego co drugorzędne.
8.(*) zasada indywidualizacji – to zasada uznająca godzenie interesów potrzeb jednostki i zespołu (zbiorowości). Jednostka powinna potrafić realizować swoje indywidualne cele bez szkody dla społeczeństwa.




Indywidualizacja (od łac. individuus, co oznacza niepodzielny) jest organizowaniem nauczania i wychowania w sposób uwzględniający w swoim założeniu fakt występowania różnic w zakresie zdolności, umiejętności, zainteresowań itp. między poszczególnymi uczniami w określonym wieku szkolnym. Celem indywidualizacji pracy ucznia jest poprawianie wyników uczenia się dzięki wykorzystaniu indywidualnych właściwości uczącego się i zwiększaniu jego indywidualnych możliwości. Indywidualizacja procesu nauczania - uczenia się polega na tym, aby proces ten był:
• dostosowany do możliwości ucznia;
• wykorzystywał te możliwości w największym stopniu;
• oraz rozwijał je.

Zasada indywidualizacji od niedawna zaczęła pojawiać się w typologiach zasad dydaktycznych. Polega ona przede wszystkim na takim organizowaniu procesu nauczania – uczenia się, w którym z jednej strony uwzględniane są indywidualne możliwości ucznia, z drugiej strony współpraca i współdziałanie wszystkich uczniów w klasie. Zatem podstawowym zadaniem nauczyciela jest przebudowa struktury procesu dydaktycznego w taki sposób, „by w ramach tych samych treści, tego samego zagadnienia tematycznego, można było wykorzystać różne zakresy treści w odniesieniu do poszczególnych uczniów lub przynajmniej do trzech ich podstawowych grup, tj. do uczniów najzdolniejszych, przeciętnych i najsłabszych” (M. Śnieżyński, Zarys dydaktyki dialogu) . Nauczanie zindywidualizowane ma ogromną wartość dydaktyczną i przeżywa rozkwit.
Zasada indywidualizacji i uspołecznienia musi łączyć interes społeczny z indywidualnym. Najbardziej widoczne stosowanie tej zasady można zauważyć w zajęciach prowadzonych w małych grupach. Tak zorganizowany proces kształcenia spełnia szereg funkcji dydaktycznych. Najważniejsze z nich to:
• Funkcja motywacyjna ( uczeń ma świadomość współpracy i nie może pozostać bezczynnym).
• Funkcja aktywizująca (uczeń nie może pozostawać biernym uczestnikiem zajęć).
• Funkcja kontrolna (praca ucznia jest natychmiast poddawana ocenie grupy).
• Funkcja wychowawcza (uczeń uczestniczy w podejmowaniu decyzji).

Indywidualizacja kształcenia z jednej strony uwzględnia możliwości i preferencje wychowanka w zakresie sposobów uczenia się, a z drugiej strony stwarza warunki do kształtowania osobowości, dokonywania wyboru własnej hierarchii wartości. Tak pojmowana indywidualizacja jest zgodna z doktryna edukacji krytyczno – kreatywnej, w której akcentuje się obowiązki oświaty wobec ucznia i wychowanka (T. Lewowicki). Jest ona również oparta o dialog, który się nawiązuje pomiędzy wychowawcą i wychowankiem. Tylko w dialogu opartym o świadomy wybór, w którym jeden przyjmuje wolność drugiego oraz sympatię i wsparcie może dokonać się trafna diagnoza i w związku z tym odpowiednio zastosowana indywidualizacja kształcenia i wychowania. Zrozumienie przez obie strony celów spotkania może rozpocząć prawdziwy proces wychowawczy.


Do najważniejszych teorii doboru kształcenia zalicza się :
1.Materializm dydaktyczny – zwolennicy materializmu dydaktycznego uważali , że zasadniczym celem pracy szkoły powinno być przekazanie uczniom jak największego zasobu wiadomości z możliwie różnych dziedzin nauki .
Główne założenia materializmu dydaktycznego (encyklopedyzmu):
• Najważniejszym zadaniem szkoły jest przekazanie uczniom jak największej ilości wiadomości z różnych dziedzin nauki
• Encyklopedyści uważali, że proporcjonalnie do ilości przyswojonego materiału przez ucznia rośnie stopień zrozumienia
• Umieszczenie dotychczasowych programach nauczania jak najwięcej materiału ze swojej dyscypliny
Słabości i wady encyklopedyzmu:
- przeładowanie programów szkolnych
- niedostateczny stopień korelacji treści i kształcenia
- pośpiech i powierzchowność dotychczasowych realizacji treści
- uczniowie są bierni

2.Formalizm dydaktyczny – zwolennicy formalizmu dydaktycznego uważali treść kształcenia jedynie za środek służący do rozwijania zdolności i zainteresowań poznawczych uczniów . Celem szkoły jest pogłębianie , rozszerzanie i uszlachetnianie tych zdolności i zainteresowań . Dlatego głównym kryterium doboru przedmiotów nauczania powinna być ich zdaniem wartość kształcąca danego, przedmiotu jego przydatność do kształcenia i rozwijania sił poznawczych uczniów .
Główne założenia formalizmu dydaktycznego:
• Treści kształcenia to tylko środek służący do rozwijania zdolności i zainteresowań poznawczych uczniów
• Cel szkoły to pogłębianie, rozszerzanie, uszlachetnianie właśnie tych zdolności
• Do ich rozwijania najlepiej nadają się przedmioty instrumentalne, czyli matematyka i języki
• Zwolennicy tej teorii: Heraklit, Schmidt
Słabości formalizmu dydaktycznego:
- eksponowanie podmiotowej strony kształcenia
- pomijanie przekazywania usystematyzowanej wiedzy dotychczasowych świecie
- ignorowanie rozwijania umiejętności praktycznych

3.Utylitaryzm dydaktyczny – według Deweya istotnym czynnikiem w zakresie korelacji określonych przedmiotów szkolnych nie jest ani przyrodoznawstwo ,ani literatura , ani historia , ni geografia , lecz tylko indywidualna i społeczna aktywność ucznia . Dlatego też przy doborze treści kształcenia należy koncentrować uwagę na zajęciach typu ekspresyjnego i konstrukcyjnego , wyznaczając właściwe miejsce gotowaniu , szyciu , robotom ręcznym itp.
główne założenia utylitaryzmu:
• Przedstawiciele: John Dewey, dotychczasowych. Kerschensteiner
• Kryterium doboru treści jest rekonstrukcja społecznych doświadczeń ludzkości
• Szkoła winna być miniaturą życia społecznego, miejsca, które przygotowuje do działalności praktycznej
• Układając program nauczania należy kierować się zasadami:
- problemowe podejście do treści kształcenia
- kształtowanie umiejętności praktycznych
- łączenie pracy z zabawą
- aktywizowanie uczniów
- włączanie uczniów dotychczasowych nurt życia środowiska lokalnego
Słabości utylitaryzmu dydaktycznego:
- nacisk na rozwój umiejętności i sprawności
- pomijanie przekazywania usystematyzowanej wiedzy dotychczasowych świecie
- subiektywne kryteria doboru treści kształcenia.
- materializm funkcjonalny

4.Teoria problemowo – kompleksowa – względem Suchodolskiego : Na cel pracy dydaktyczno – wychowawczej rzutuje dobór i układ treści programowej . Treści te powinny dotyczyć problemów współczesnego świata , a mianowicie problemów z zakresu techniki , socjologii , ekonomii , sztuki kultury estetycznej itp. Układ treści w programach dla szkół podstawowych powinien być jednolity , natomiast zróżnicowanie należy poprowadzić stopniowo na poziomach ponadpodstawowych .
Główne założenia teorii problemowo – kompleksowej:
• Twórca: B. Suchodolski
• Postuluje kompleksowe łączenie wiedzy z różnych dziedzin nauki
• Zamiast dotychczasowego układu informacyjno – systematycznego należy wprowadzić problemowo – kompleksowy układ materiału nauczania, tj., aby nie uczyć przedmiotów odrębnie, dotychczasowych integrować ich treść
• Treści kształcenia powinny dotyczyć problemów współczesnego świata
• Przedmiotem działalności poznawczej uczniów należy uczynić problemy, których rozwiązanie wymaga posłużenia się wiedzą z różnych dziedzin

5.Strukturalizm – przesłanką wyjściową strukturalizmu było stwierdzenie , iż programy nauczania są przeładowane materiałem , co powoduje wiele ujemnych następstw , a postulat jego redukcji pozostaje w sprzeczności z rozwojem nauki , której osiągnięcia powinny być uwzględniane w programach szkolnych . Mechaniczna realizacja wymienionego postulatu mogłaby zatem naruszyć zasadę systematycznego układu treści kształcenia . Aby uniknąć tego niebezpieczeństwa trzeba włączyć do programu treści najważniejsze , stanowiące trwały dorobek danej nauki nawiązując jednak i do jej historycznego źródła i osiągnięć naukowych .
Główne założenia strukturalizmu:
Twórca: K. Sośnicki
• Włączenie do programów nauczania treści najważniejszych, stanowiących trwały dorobek nauki i nawiązujące do jej najnowszych osiągnięć
• Podział treści nauczania na „elementy podstawowe” (o trwałej wartości kształcącej) i „elementy wtórne” (fakultatywne, nadobowiązkowe).

6.Egzemplaryzm – Scheuerla – Wychodzili z założenia , że bezwzględnie konieczna jest redukcja materiału nauczania przewidzianego w dotychczasowych programach dla różnych typów szkół . Redukcja ta nie powinna jednak prowadzić do zubożenia obrazu świata odzwierciedlanego w świadomości uczniów , gdyż pociągnęłoby to za sobą wiele nie korzystnych skutków pedagogicznych i poza pedagogicznych .
Główne założenia egzemplaryzm:
Twórcy: M. Dagenschein, popularyzator – Hans Schekert
• Konieczność bezwzględnej redukcji materiału nauczania, ale takiej, aby nie doprowadziła do zubożenia procesu kształcenia
• Nauczanie paradygmatyczne – materiał nauczania ułożony dotychczasowych sposób wzorcowy, ogniskowy (nie schematyczny)
• Zasada egzemplarycznego układu treści – wiedza przekazywana jest przy pomocy egzemplarzy tematycznych, pewnych przykładów, które są reprezentatywne dla danego tematu.
7.Materializm Funkcjonalny – Wzg. Okonia – podkreśla opracowania teorii która zapewniałaby uczniom zarówno wiedzę jak i umiejętności posługiwania się nią w procesie przekształcania rzeczywistości . U podstaw tej nowej teorii musi się znaleźć o integralnym związku poznania z działaniem .Zgodnie z tym założeniem podstawowym kryterium doboru i układu treści programowych powinny być względy światopoglądowe .
Główne założenia materializmu funkcjonalnego:
• Podkreśla konieczność przekazywania uczniom dotychczasowych procesie kształcenia wiedzy, jak i rozwijanie umiejętności posługiwania się nią
• Założenie dotychczasowych trwałym związku poznania z działaniem
• Dotychczasowych materiałach nauczania należy eksponować „idee przewodnie"

8.Teoria programowania dydaktycznego – w przeciwieństwie do opisywanych dotychczas teorii , stanowi odpowiedź nie tyle na pytanie czego uczyć na określonym szczeble dydaktyczno wychowawczym , co raczej jak to czynić w sposób optymalny . Dlatego też rzecznicy tej teorii przywiązują dużą wagę do starannej analizy treści kształcenia , a zwłaszcza składających się na tę treść wiadomości oraz zachodzących między nimi związków w tym celu posługują się przeważnie metodą tzw. .macierzy dydaktycznych oraz metodą grafów .
programowanie dydaktyczne
patrząc na tę teorię z punktu widzenia wcześniejszych informacji, można zauważyć, że w przeciwieństwie do nich, teoria programowo - dydaktyczna daje odpowiedź na pytanie w jaki sposób uczyć, by odnosić optymalne wyniki. Dlatego zwolennicy tej wizji kształcenia przywiązują znaczną uwagę do analizy treści kształcenia, stosując w tym celu metodę tak zwanych macierzy dydaktycznych i metodę grafów.

Pojęcie celów kształcenia.
Cele kształcenia - kierunkowskazy, świadomie założone skutki, które chcemy osiągnąć w procesie kształcenia; działania, które mają doprowadzić do danego stanu rzeczy.

Znaczenie celów kształcenia w procesie edukacyjnym.
- stanowią podstawowy czynnik wyznaczający rozwiązania innych elementów procesu kształcenia. Są wyznacznikiem doboru i układu treści kształcenia, podstawowym kryterium w doborze metod, form organizacyjnych i środków dydaktycznych.
- stanowią podstawę planowania i organizowania działań uczestników procesu kształcenia
- są kryterium oceny efektywności procesu dydaktycznego.

Rodzaje celów kształcenia:
I podział wg czasu:
• Potencjalne – funkcjonują one do momentu rozpoczęcia procesu dydaktyczno-wychowawczego, czyli do czasu zanim zacznie się je osiągać
• Aktualne – symbolizują one rozpoczęcie procesu edukacyjnego (do realizacji włącza się nauczyciel i uczniowie)
II podział wg przedmiotu i podmiotu kształcenia:
• Rzeczowe (przedmiotowe) – oznaczają określenie zmian w zasobie wiedzy, umiejętnościach jej stosowania w praktycznych i teoretycznych działaniach uczniów.
• Podmiotowe – mamy na uwadze zmiany w rozwoju sprawności umysłowych, postaw i systemu wartości wywołane procesem dydaktyczno-wychowawczym.
III podział wg stopnia ogólności:
• Ogólne – wyrażają to, co ma być „produktem końcowym” tego procesu (wyrażone w kategoriach funkcji).
• Pośrednie – otrzymuje się w rezultacie podziału celów ogólnych wyrażonych w kategoriach funkcji na składniki w postaci czynności.
• Szczegółowe – precyzyjne sposoby wyrażania ogólnych celów w postaci zadań, pytań, problemów, poleceń. Operacyjne cele kształcenia to opisy zachowań uczniów, jakie mają oni przejawiać po ukończeniu lekcji.
IV podział wg sfer osobowości:
• Poznawcze – dotyczą zmian w sferze poznawczej osobowości
• Emocjonalne (afektywne) – dotyczy zmian w sferze afektywnej osobowości
• Psychomotoryczne – dotyczą zmian w sferze psychoruchowej osobowości

Cechy celów kształcenia:
KONSTYTUTYWNE:
• Wykonalność (realność) – dające się zrealizować
• Logiczność – pozbawione wewnętrznych sprzeczności
• Dostrzegalność – określone tak, aby można było ustalić stan ich wykonania
• Wymierność – określone tak, aby można było dostrzec, czy dany cel został zrealizowany, czy nie
• Rzeczowość i precyzyjność – cele powinny zawierać syntetyczny opis tego, co chcemy osiągnąć.
SPECYFICZNE CECHY CELÓW SZCZEGÓŁOWYCH:
• Są sformułowane z punktu widzenia ucznia
• Opisuje, co uczeń potrafi zrobić po zakończeniu procesu kształcenia np. uczeń umie nazwać, rozpoznać, zastosować, przeanalizować itp.
• Wymieniają warunki ograniczające, które muszą być spełnione np.: ograniczenie czasu, ograniczenie liczby błędów, ograniczenie dotyczące tego, co może być stosowane jako pomoc przy wykonaniu zadania itp.
• Reprezentują różne typy zachowania ucznia

Klasyfikacja celów kształcenia.
CELE KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO WG W. OKONIA:
Strona rzeczowa:
• Opanowanie ogólnej wiedzy o przyrodzie, społeczeństwie, technice i sztuce
• Ogólne przygotowanie do działalności praktycznej w świecie i jego przekształcenia
• Kształtowanie świadomości oraz opartych na niej postaw i naukowych przekonań.
Strona osobowościowa (podmiotowa)
• Ogólny rozwój sprawności umysłowej, zdolności poznawczych ze szczególnym uwzględnieniem myślenia oraz uzdolnień twórczych.
• Rozwój potrzeb kulturalnych, motywacji i zainteresowań poznawczych: społecznych, estetycznych i technicznych.
• Wdrażanie do samokształcenia i pracy nad sobą przez całe życie.

TAKSONOMIA CELÓW W. OKONIA:
• Wiadomości o faktach i zależnościach między nimi
• Rozwiązywanie zagadnień teoretycznych i praktycznych
• Samodzielne dokonywanie oceny
• Samodzielne stosowanie wiedzy w nowych sytuacjach.


TAKSONOMIA CELÓW NAUCZANIA WG B. NIEMIERKI:
I. Wiadomości:
1) zapamiętywanie wiadomości
2) zrozumienie wiadomości
II. Umiejętności:
3) stosowanie wiadomości w sytuacjach typowych (znanych)
4) stosowanie wiadomości w sytuacjach problemowych (nowych, nieznanych)

TAKSONOMIA B. S. BLOOMA ODNOSZĄCA SIĘ DO SFERY POZNAWCZEJ:
I. Wiedza (wiadomości) – znajomość faktów, terminologii, znaków konwencjonalnych, klasyfikacji, pojęć ogólnych, teorii, zasad, praw
II. Rozumienie – transfer, interpretacja, ekstrapolacja – wnioskowanie o całej grupie na podstawie wyników badań dotyczących tylko części.
III. Zastosowanie – metod, reguł, pojęć ogólnych
IV. Analiza – umiejętność dokonywania podziału całości na elementy, ustalania hierarchii tych elementów i stosunków między nimi, analiza elementów, analiza stosunków między nimi.
V. Synteza – tworzenie całości z danych elementów w celu uzyskania nowej struktury, wytworzenie własnego dzieła, opracowanie planu działania, stworzenie obrazu całości na podstawie częściowych danych.
VI. Ewaluacja – ocena na podstawie kryteriów wewnętrznych i zewnętrznych.

CELE W DZIEDZINIE EMOCJONALNEJ WG TAKSONOMII BLOOMA:
• Recepcja – świadomość, chęć odbierania, uwaga skierowana bądź wybiórcza.
• Działanie (reagowanie) – akceptacja, chęć działania, satysfakcja z działania
• Wartościowanie – akceptacja wartości, wybór wartości, zaangażowanie w wartości wybrane
• Organizacja – pojęciowe ujęcie (koncepcja) wartości, tworzenie systemu wartości.
• Wybór własnego systemu wartości (charakteryzowanie) – podporządkowanie postępowania wartościom, przekształcanie systemów wartości w pogląd na świat

KATEGORIA CELÓW W DZIEDZINIE PSYCHOMOTORYCZNEJ WG E. HARROW:
• Czynności odruchowe
• Ruchy podstawowe
• Umiejętności percepcyjne
• Umiejętności fizyczne
• Ruchy wyćwiczone
• Komunikowanie się bezsłowne


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
jerychowa




Dołączył: 19 Lut 2010
Posty: 54
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: TsP

PostWysłany: Pią 21:36, 07 Maj 2010    Temat postu:

az tyle tego???????????????????
no to milo sie zapowiada xD


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Karo!ina:)




Dołączył: 20 Lut 2010
Posty: 149
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Stąd:D

PostWysłany: Sob 11:09, 08 Maj 2010    Temat postu:

to całkiem uroczo Very Happy ja tego nie ogarne do następnej wiosny Very Happy

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.apbezpieczenstwo.fora.pl Strona Główna -> Metodyka dla bezpieczenstwa Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin