Forum www.apbezpieczenstwo.fora.pl Strona Główna www.apbezpieczenstwo.fora.pl
Ped. Edu. dla Bez.
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

EGZAMIN

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.apbezpieczenstwo.fora.pl Strona Główna -> Metodyka strzelectwa sportowego (Izdebski)
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
prokoplukasz




Dołączył: 17 Mar 2010
Posty: 25
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 14:15, 17 Cze 2012    Temat postu: EGZAMIN

Ma ktoś jakies opracowane informacje na egzamin z tego pięknego przedmiotu? liczę że tym razem ma koniec edukacji wątek nie zawieje pustką jak za każdym wcześniejszym razem gdy ktoś prosił o notatki. Pozdrawiam. Prokop.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
lupula




Dołączył: 04 Mar 2010
Posty: 16
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 11:07, 18 Cze 2012    Temat postu: hmm... niestety mam tylko tyle

Czynniki mające wpływ na celowanie:
-zmęczenie mięśni poruszających gałkami ocznymi (wady wzroku)
-zbyt słabe lub zbyt silne oświetlenie
- adaptacja do danego oświetlenia
- przeciążenie psychiczne i stres
- niewłaściwe odżywianie
- długi czas celowania (optymalny5-7 sek.)
- niewłaściwie dobrana przesłona niepracującego oka
- naprzemienne obserwowanie przyrządów celowniczych i tarczy
-mruganie powiek
Technika strzelania dokładnego:
1. Trzymanie pistoletu na oparciu
2. Przyjęcie postawy (ustawienie nóg, ułożenie lewej ręki, wychylenie kompensacyjne, ustawienie głowy, uniesienie prawego barku. Wyprostowanie prawej ręki)
3. Wstępny nacisk na język spustowy (prawidłowe ułożenie palca na języku spustowym)
4. Złożenie do strzału (oderwanie wyprostowanej i usztywnionej prawej ręki od oparcia, podniesienie ręki ponad tarczę 10-20cm, sprawdzenie układu przyrządów celowniczych, kontrola postawy i trzymania dłoni, opuszczenie ręki z bronią w rejon celowania
5. Zatrzymanie oddychania
6. Celowanie przy równoczesnym pokonywaniu oporu języka spustowego
7. Strzał
8. Statyka po strzałowa 1-2sek
9. Analiza oddanego strzału
10. Opuszczenie broni
11. Ocena wykonanej techniki , oglądanie przestrzeliny
Środki treningowe- są to ćwiczenia fizyczne oraz przedmioty materialne, które zawodnik stosuje, którymi posługuje się w procesie treningu

1. Środki przygotowania fizycznego
Celem tych ćwiczeń jest :
 budowanie i podtrzymywanie kondycji fizycznej na poziomie umożliwiającym odbywanie przez zawodnika specjalistycznego treningu strzeleckiego,
 wzmocnienie układów: oddechowego, stawowo-mięśniowego i krążenia,
 kształcenie zdolności motorycznych koniecznych w strzelectwie sportowym,
 zapobieganie powstawaniu typowych dla strzelca schorzeń poprzez stosowanie ćwiczeń korekcyjnych i wyrównawczych,
 przyspieszenie wypoczynku po treningu przez stosowanie ćwiczeń z zakresu rekreacji ruchowej.
Są to ćwiczenia realizowane w terenie, na sali sportowej, basenie lub siłowni. Jeżeli są to ćwiczenia z bronią strzelecką, to jest ona traktowana jedynie jako przybór np. do rozwijania wytrzymałości specjalnej.

2. Środki przygotowania technicznego
Celem tych ćwiczeń jest tworzenie i utrwalanie nawyków czuciowo-ruchowych umożliwiających strzelcowi skuteczne zachowanie w walce sportowej. W tej grupie środków wszystkie ćwiczenia wykonywane są z bronią strzelecką. Nakierowane są na:
 naukę lub doskonalenie poszczególnych elementów techniki oddania pojedynczego strzału,
 łączenie poszczególnych elementów w całość.
Główną uwagę w tych ćwiczeniach zwraca się na poprawne wykonanie elementów technicznych, a nie konieczność uzyskania jak najwyższej wartości w tarczy.

3. Środki przygotowania taktycznego
Celem tych ćwiczeń jest rozwijanie umiejętności i doskonalenie sposobów zachowania się zawodnika w walce sportowej. W treningu strzeleckim obejmuje to między innymi :
 prowadzenie walki sportowej zgodnie z regulaminem,
 umiejętność dopasowania broni do postawy strzeleckiej i wykorzystania sprzętu pomocniczego,
 umiejętność zachowania się w zmiennych warunkach atmosferycznych,
 umiejętność zachowania się w nietypowych sytuacjach mogących wystąpić w czasie zawodów,
 umiejętność strzelania w odpowiednim do sytuacji czasie.
Ćwiczenia praktyczne w tej grupie środków wykonuje się z bronią strzelecką.

4. Środki przygotowania psychicznego
Celem tych ćwiczeń jest wpływanie na rozwój cech psychicznych sportowca (np. wzmocnienie układu nerwowego, koncentracji uwagi, motywacji, itd.). W praktyce treningu strzeleckiego są to ćwiczenia zarówno z bronią strzelecką jak i bez niej. Należą do nich między innymi:
 ćwiczenia relaksowo - koncentrujące,
 trening mentalny,
 strzelecki trening zadaniowy i zabawowy.
W ćwiczeniach ze strzelaniem zawodnik ma do wykonania zadanie związane z osiągnięciem określonego wyniku lub walką z przeciwnikiem, lecz rywalizacja ta nie odbywa się z zachowaniem rygorów organizacyjnych przewidzianych regulaminem zawodów strzeleckich (ilość strzałów, czas strzelania itp.). Ćwiczenia te wzmacniają odporność psychiczną zawodnika na sytuacje stresowe występujące podczas strzelania na wynik.

5. Środki przygotowania startowego
Wszystkie ćwiczenia w tej grupie odbywają się zgodnie z regulaminem rozgrywania zawodów strzeleckich (czas strzelania, ilość strzałów, warunki organizacyjne, itd.). Do tej grupy zalicza się :
 sprawdziany strzeleckie,
 zawody sportowe.

6. Środki przygotowania teoretycznego
Celem tej grupy środków treningowych jest zaopatrzenie w niezbędną wiedzę zawodnika uprawiającego strzelectwo sportowe. Środki te poprzedzają każde działanie praktyczne. Sportowiec powinien znać podłoże każdego ćwiczenia zarówno od strony fizjologicznej jak i celowości jego wykonania.

7. Inne czynności
W praktyce treningowej występują działania nie mieszczące się w żadnej z wymienionych wcześniej grup, lecz w istotny sposób absorbujące zawodnika i posiadające wpływ na stan jego przygotowania oraz osiągane na zawodach rezultaty. Działania te powinny być rejestrowane i poddawane analizie. W grupie tej znajdują się takie środki jak:
 badania i zabiegi lekarskie,
 odnowa biologiczna,
 przygotowanie sprzętu do strzelania (prace rusznikarskie, przestrzeliwanie broni, itp.),
 przejazdy i pobyt na zawodach sportowych,
 prowadzenie dokumentacji szkoleniowej,
 udział w imprezach propagandowych.

Wytrzymałość- zdolność organizmu człowieka do kontynuowania długotrwałego wysiłku fizycznego o wymaganej intensywności przy utrzymaniu możliwie najwyższej efektywności pracy i zachowaniu podwyższonej odporności na zmęczenie.
Wypoczynek- pozbawienie się zmęczenia w przerwie w pracy, nabieranie sił, odpoczynek
metoda interwałowa – charakteryzuje się dozowaniem obciążenia i odpoczynku w ściśle określonych przedziałach czasowych. Każdy kolejny wysiłek następuje na podłożu nie zlikwidowanych objawów zmęczenia, przerwa nie może doprowadzić do pełnego wypoczynku. Liczba powtórzeń uzależniona jest od czasu trwania i intensywności pojedynczych obciążeń. Metoda ta ma na celu przystosowanie organizmu do wymagań wysiłkowych w różnych dyscyplinach sportowych.
Wyróżniamy 3 rodzaje interwałów:
Klasyczne - czas trwania obciążenia jest równy przerwie odpoczynkowej. Trening z intensywnością podprogową (ok. 85% HR Max), trwa ok. 7-8 minut
Krótkie - czas trwania obciążenia jest krótszy niż czas przerwy odpoczynkowej, ale intensywność jest submaksymalna (ok. 95% HR Max). Czas pracy wynosi zazwyczaj 2-3 minuty.
Długie - czas trwania obciążenia jest dłuższy niż czas przerwy odpoczynkowej, ale intensywność nie jest maksymalna (na poziomie 80-85% HR Max). Czas pracy wynosi zazwyczaj 10-15 minut.
metoda jednostajna – cechuje się długotrwałą pracą wykonywaną ze stałą równomierną intensywnością. Przykładem może być bieg na dystansie 4 – 5 km wykonywany ze stałą intensywnością.
metoda zmienna – charakteryzuje się ciągłym wysiłkiem w czasie którego intensywność ulega określonym zmianom. Stosuje się ją w dwóch wariantach: metoda planowych zmian intensywności i
metoda nieplanowych zmian obciążenia
W metodyce wychowania fizycznego wyróżnia się 4 rodzaje metod nauczania:
1.Metoda syntetyczna (całości), która polega na nauczania określonego ćwiczenia ruchowego w całości, od początku w pełnej formie. Jest to podstawowa metoda nauczania jeżeli chodzi o gry i zabawy. Podczas lekcji kulturystyki nie sprawdzi się ona do końca, z tego powodu, iż poszczególne ćwiczenia są różnego stopnia trudności i nawet biorąc pod uwagę te najprostsze, jak (1) uginanie ramion ze sztangą, stojąc podchwytem, czy (2) wyciskanie sztangi w leżeniu na ławce płaskiej – nie da się ich nauczyć od razu, w całości. Spowodowałoby to w znacznej ilości przypadków złe nawyki ćwiczeniowe u uczniów, jak (przy ćwiczeniu nr 1) np. skrzywione plecy, bujanie całym tułowiem podczas unoszenia ciężaru, zbyt szybki tempo wykonywania powtórzeń, a przy ćwiczeniu nr 2: złe ułożenie ciała na ławce, odbijanie sztangi od klatki – co może skończyć się groźną kontuzją, wstrzymywanie oddechu czy „mostkowanie” (odrywanie bioder od ławki – przydatne jedynie dla osób trenujących zawodowo np. trójbój siłowy, ale nie dla uczniów, którzy trenują zupełnie pod innym kątem).
Według mnie metodę tą możemy używać na lekcji kulturystyki jedynie podczas rozgrzewki. Każdą lekcję (na siłowni) rozpoczynać od 2-4 serii każdego podstawowego ruchu na poziomie 50-60% ciężaru maksymalnego (danego ucznia) i na ok.5-8 powtórzeń. Mały ciężar pozbawia wymówki do utrwalania niedbałej techniki, ale z drugiej strony nie uczy jeszcze zaawansowanych nawyków ruchowych, dlatego metody syntetycznej na lekcji kulturystyki starajmy się unikać, ewentualnie stosujmy ją tylko podczas rozgrzewki.

2.Metoda analityczna (części) polega na nauczania poszczególnych elementów ćwiczenia ruchowego. Nauczanie rozpoczyna się od elementów prostych, łatwych. Po opanowaniu przez ćwiczących wyizolowanych elementów ruchu, należy przejść do bardziej złożonych, by w efekcie końcowym uczeń opanował dane ćwiczenie w całości. Stosując tą metodę musimy pamiętać, że poszczególne elementy nie stanowią ćwiczenia samego w sobie, że dopiero w połączeniu z innymi przyjmują zamkniętą i sensowną postać ruchową. Metodą tą posługujemy się zwykle przy nauczania trudnych ćwiczeń gimnastycznych, pewnych elementów gier sportowych, lekkiej atletyki, pływania, jazdy figurowej na lodzie, itd. Trudno uczyć tą metodą w zajęciach z kulturystyki, ponieważ praca z ciężarem w większości wypadków wyklucza naukę “stopniowo” - trzeba najczęściej poznać od razu wszystkie tajniki ćwiczenia. Co innego w lekkiej atletyce, gdzie np. przy rzucie oszczepem człowiek wykonuje szereg różnych czynności, prowadzących do celu, a których osobno można się uczyć – rozbieg, zatrzymanie, wybicie z bioder, wyrzut oszczepu, itp. Każdy element można na początku opanować pojedynczo, w kulturystyce to się nie sprawdza.
W przypadku lekcji kulturystyki – częścią edukacyjną lekcji mogłoby być doskonalenie teorii i praktyki wybranego ruchu, tzn. analizujemy możliwie najwięcej aspektów składających się na dany ruch. Po części wykładowej następuje część, w której nauczyciel odpowiada na pytania uczniów. Po takiej lekcji, uczeń ma np. 3 tygodnie na zaliczenie ćwiczenia. Zajęcia na siłowni z kulturystyki na pewno nie należą do najprostszych, dlatego niektóre ćwiczenia wymagają powtórzenia lekcji, a także trenowania elementów już w części rozgrzewkowej (-> metoda syntetyczna).

3.Metoda mieszana (syntetyczno – kompleksowa) polega w pierwszej fazie na nauczaniu częściami ćwiczenia ruchowego, a następnie w pełnej formie. Może ona polegać także na podziale uczniów na grupy (np. o niższej i wyższej sprawności fizycznej). Uczniowie mniej sprawni uczą się ćwiczenia za pomocą metody analitycznej, by przejść do pełnej formy ćwiczenia. Inaczej ujmując, wykonują na zajęciach ćwiczenia przysposabiające, ułatwiające późniejsze opanowanie podstawowych ruchów złożonych – fundamenty metodyki treningu uwzględniającego poznane ćwiczenia. Natomiast uczniowie sprawniejsi mogą uczyć się od początku w pełnej formie ćwiczenia (chodzi oczywiście o lekcję kulturystyki na siłowni).

4.Metoda kompleksowa polega na nauczaniu wyodrębnionych przez nauczyciela kompleksów ruchowych danego ćwiczenia ruchowego i jest połączeniem poprzednich metod,stosowanym często w celu korygowania błędów w wykonywanym ruchu – a błędów podczas zajęć z kulturystyki jest niestety bardzo dużo. Uczniowie często za szybko wykonują powtórzenia, przeliczają swoje umiejętności i zakładają za duże obciążenia, z którymi nie są w stanie wykonać choćby 1 powtórzenia, wygłupiają się na siłowni zagrażając sobie i innym uczniom, itd.
Metoda ta najbardziej nadaje się do nauczania ruchu w zajęciach z kulturystyki na siłowni. Początkowo nauczamy całościowo, aby następnie wyodrębnić złożone elementy i doskonalić je metodą częściową (metoda analityczna), a potem znowu powrócić do nauczania całościowego (metoda syntetyczna). Jeśli podczas jednostki lekcyjnej starca czasu, to powtarzamy część syntetyczną, ze szczególnym uwzględnieniem świeżo przerobionego tematu.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.apbezpieczenstwo.fora.pl Strona Główna -> Metodyka strzelectwa sportowego (Izdebski) Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin