www.apbezpieczenstwo.fora.pl

ania108 · Wysłany: Sob 18:36, 06 Mar 2010 Temat postu: wykład z 02,03,2010

T: Klasyczna filozofia niemiecka.

Rewolucja francuska (1789 – 1794) wywarła olbrzymi wyzwoleńczy wpływ na kraje Europy pobudzając w tych krajach ruch rewolucyjny wymierzony przeciw feudalizmowi oraz przyczyniając się do rozwoju nowej postępowej ideologii burżuazyjnej. Ta ideologia głosi prawa każdego człowieka do wolności, szczęścia i wolności prywatnej. Po rewolucji zostały one uznane za prawa przyrodzone, których nie można nikogo pozbawić. Ideolodzy burżuazji proklamowali człowieka, istotą najwyższą panem przyrody. Rewolucja przemysłowa w Anglii ogromny wzrost wydajności pracy, rozrusznikowi i tępości produkcji społecznej, sukcesy przyrody wszystko to odkryły perspektywy wszechstronnego postępu społecznego. Podczas gdy Anglia dzięki rewolucji przemysłowej stała się najpotężniejszym mocarstwem a Francja w wyniku rewolucji obaliła feudalizm i szybko posuwała się drogą postępu, Niemcy ciągle pozostawały jeszcze w pół feudalnym krajem rozrobionym pod względem ekonomicznym i społecznym.

Ale ten czas był jednocześnie wielką epoką w historii niemieckiej literatury i filozofii. W doktrynach niemieckich filozofów uzasadniano konieczność przeobrażenia Niemiec, które traktowane było jako przebudowa życia społecznego na zasadzie rozumu i wolności.

Najdonioślejszym osiągnięciem niemieckiej filozofów klasycznych było opracowanie metody dialektycznej i dialektycznej logiki teorii o prawidłowościach procesu rozwoju.

Poglądy Kanta i Hegela w zakresie filozofii przyrody świadczą o tym, że oni uwzględniali zdobycie współczesnego im przyrodoznawstwa, które w pewnych dziedzinach badań zbliżały się niekiedy do dialektycznego pojmowania zagadnień. Pod koniec XVIII stulecia i początku XIX – lecia przyrodoznawcy zaczęli zadawać sobie sprawę z tego, że mechanistyczne, metafizyczne wyjaśnianie zjawisk przyrody jest niewystarczające. Oni zaczęli wysuwać problem istnienia niemechanicznych form ruchu materii. Przyrodoznawcy ci występowali przeciw uznaniu światłości, dźwięczności oraz pozostałych scholastycznych materii wyrażając przypuszczenie, że ogień, ciepło, światło, dźwięki, elektryczność są rozmaitymi formami ruchu materii.

Zdobycze geologii, fizjologii zwierząt i roślin, chemii organicznej prowadziły do wniosku, że przyroda nieorganiczna podlega rozwojowi. Takiej były warunki historyczne powstania niemieckich filozofów klasycznej. Jej pierwszym najwybitniejszym przedstawicielem był
Immanuel Kant (1724-1804).

Filozofia rozwoju Kanta dzieli się na 2 okresy:
1- krytyka praktyczna rozumu
2 – krytyka teoretyczna rozumu
W 1 okresie starał się on rozwiązać zagadnienia dotyczące bytu, fil. Przyrody, fil. religii, etyki i logiki.
W 2 okresie Kant starał się ściśle oddzielić zjawiska od rzeczy jako istniejących same z siebie. Te ostatnie zdaniem Kanta nie mogą być dane w doświadczeniu. Kant opierał się na oryginalnej i śmiałej myśli, że przestrzeń i czas są subiektywnymi formami zmysłowego i umysłowego:
świat zmysłowy jest tylko zjawiskiem bo ujęty jest w formę czasu i przestrzeni ale obok niego istniej
świat umysłowy nieprzestrzenny i nieczasowy, który poznajemy pojęciami naszego umysłu.

Posiadamy wiedzę aprioryczną (przed doświadczeniem) zarówno w dziedzinie nauki jak i metafizyki. Matematyka opiera się na wyobrażeniach czasu i przestrzeni a metafizyka na pojęciach umysłu.

W toku swych dziedzin starał się on:
1.ustalić źródła różnych rodzajów wiedzy naukowej i filozoficznej
2.wyjaśnić na czym opiera się pełność wiedzy w matematyce i przyrodoznawstwa.
3.Zbadać formę i kategorie myślenia naukowego.

W swych pierwszych pracach naukowych Kant wysuwał genialną hipotezę wg której system słoneczny powstał z olbrzymiej mgławicy rozproszonej w przestrzeni cząstek materii i przybrał swą obecną postać rozwijając się zgodnie z prawami odkrytymi w dziedzinie fizyki przed Newtona. Kant postawił również zagadnienia roli przypływów i odpływów historii ziemi i dowiódł, że zjawisko to działa hamująco na ruch obrotowy ziemi. W fizyce Kant uzasadniał teorie głoszącą względność ruchu i spoczynku twórczo rozwijając idee Kartezjusza i Galileusza.

W biologii przestawił idee genologicznej klasyfikacji świata zwierzęcego (kolejność powstania rozmaitych klas zwierząt).
Z początku Kant znajdował się pod wpływem racjonalistycznej filozofii swoich nauczycieli. Oni sądzili, że realny związek zachodzący między przyczyną w jej skutkiem nie różni się rzekomo od logicznego stosunku wynikania zachodzącego między założeniem a wnioskiem. Ale potem Kant odrzucił ten pogląd. On twierdził, że stosunek zachodzący między przyczyną a skutkiem jest tylko stosunkiem faktycznym. Nie można go wyprowadzić na drodze logicznej w wobec tego sama logika nie wystarczy aby uzasadnić czyste przyrodoznawstwo.

Najbardziej główną koncepcją Kanta jest , koncepcja „Rzeczy samych w sobie i zjawisk” .

Zdaniem Kanta istnieje niezależnie od naszej świadomości świat rzeczy, które nazywa on rzeczami samymi w sobie. Poznanie rozpoczyna się od tego, że „rzeczy same w sobie oddziałują na zmysły wywołując wrażenia. Ale wiedzę, które nam dają nie jest wiedzą o rzeczach samych w sobie. Jest to wiedza jedynie o tych stronach, właściwościach i stosunkach rzeczy do których mają zastosowanie formy naszej świadomości. O tym natomiast do czego formy te nie dadzą się zastosować nie możemy mieć w ogóle żadnej wiedzy.

Rzeczy same w sobie są niepoznawalne.
Poznawalne są jedynie zjawiska a zatem niepoznawalność rzeczy samych w sobie jest zdaniem Kanta niepoznawalnością natury zasadniczej.
Prawdą jest, że wiedza empiryczna nieustannie się rozwija i rozwojowi jej nie można nakreślić żadnych granic. Jednakże nieograniczony postęp wiedzy empirycznej nie zbliż nas do poznania „wiedzy samych w sobie”. Były one i pozostaną poza zasięgiem naszego poznania. „Rzeczy same w sobie” okazują się w ostatecznym wyniku rzeczami oderwanymi od świata rzeczy materialnych, rzeczami istniejącymi poza czasem i przestrzenią.
Ani wrażenia, ani pojęcia zdaniem Kanta nie dają jeszcze same przez się wiedzy. Wrażenia bez pojęć pozostają ślepe, pojęcia zaś bez wrażeń puste. Wiedza opiera się zawsze na zespoleniu / syntezie wrażeń z pojęciami.

Etyka Kanta.

Kant sądził, że ze stanowiska rozumu cenna jest jedna rzecz – dobra wola. Wszystko inne, zarówno dobra materialne jak zalety osobowe można obrócić na zło. Nie jest więc dobrem bezwarunkowym, bezwzględnie zalecanym przez rozum.

„A kiedy wola jest dobra ? ”.
Wtedy gdy usiłuje spełnić obowiązek. Nie ma dobrej woli tam gdzie skłonność przyrodzona prowadzi do dobra. Dla Kanta czyny wykonane pod wpływem skłonności nie były moralne, były nimi tylko czyny wykonane z obowiązku.
To przeciwstawienie skłonności i obowiązku stanowiło o rygorystycznym charakterze etyki Kanta.
Etyka jego była uniwersalistyczna, nie znała indywidualnych przepisów ani dóbr. W etyce Kanta jedyny i bezwarunkowy nakaz brzmi IMPERATYZM KATEGORYCZNY :
„Postęp wedle tylko takiej zasady co do której mógłbyś jednocześnie chcieć aby stała się prawem powszechnym”.
Ponieważ dobra wola również w innej osobie powinna być szanowana jako autonomiczna pojawia się także inne sformowanie imperatywu kategorycznego:
„Postępuj tak byś człowieczeństwa tak w twojej osobie jako też w osobie każdego innego używał zawsze zarazem jako celu, nigdy jako środka”.
Istotę kantyzmu stanowił pogląd wedle którego podmiot jest warunkiem przedmiotu a pojęcia są warunkiem doświadczenia.

Konsekwencjami tego poglądu były:
1.Subiektywizm głoszący specjalnie subiektywność przestrzeni i czasu subst. I przyczynowości
2.Agnostycyzm wobec „rzeczy samych w sobie”
3.Aprioryzm wobec zjawisk

Wynika wtedy z Kantyzmu niemożliwość metafizyki ( o rzeczach w sobie) i możliwość nauki powszechnej i koniecznej (o zjawiskach).

HEGEL
Najpełniejszym z ideo logistycznych systemów był system HEGLA ( 1770-1831)
Hegel uważał , że ani materia anie świadomość nie można traktować jako czegoś pierwotnego albowiem świadomości nie można logicznie wyprowadzić z materii z tej ostatniej nie da się również wynieść ze świadomości ludzkiej.

Myślenie wg Hegela nie jest subiektywną działalnością ludzką lecz niezależna od człowieka istotą obiektywną poznawczą.
Z tego punktu wiedzenia rozum nie stanowi specyficznej właściwości ludziej lecz prazasada świata. A świat jest z natury swej logiczny, istnieje o rozwija się zgodnie z prawami wewnętrznie przysługującymi myśleniu. Tak więc myślenie, rozum ujmowane są przez Hegela jako niezależna od człowieka i rodzaju ludzkiego absolutna istota przyrody. Myślenie jako substancjalna istota istnieje nie na zewnątrz świata lecz w nim samym. Absolutna idea jest nie tylko początkiem lecz także rozwijająca się treścią całego wszechświatowego porządku. Najważniejszym szczeblem rozwoju idei absolutnej jest duch absolutny.

Najważniejszą częścią systemu Hegela jest logika, ponieważ tożsamość istnienia i bytu, że prawa myślenia, którymi zajmuje się logika są autentycznymi prawami bytu. Hegel uznaje logikę za teorię traktującą o istocie wszystkich rzeczy. Wg Hegela pojęcie znajduje się w nieustannym ruchu, przechodzą jedne w drugie. Te pojęcia zmieniają się, przekształcając się w swoje przeciwieństwa. Wg Hegela zmiany ilościowe prowadzą do zmian jakościowych
(woda-stan ciekły, stały lub gazowy). Twierdzenie o sprzeczności jako wewnętrzne źródło ruchu rozwoju jest podst. twierdzeniem jego nauki o istocie. Z jego nauką o sprzeczności wiąże się organiczne ujęcie negacji oraz negacji negacji. Rozwój prowadzi nieuchronnie do negacji danej formy zjawiska, przy czym owa negacja nie przychodzi z zewnątrz lecz jest wynikiem rozwoju. Ponieważ negacja zakłada niezbędne stadium rozwoju i ona podleją negacji. Swą naukę o negacji negacji przestawił Hegel w postaci triady:
1.teza
2.antyteza (negacja)
3.synteza ( negacja negacji )

Dialektyka Heglowska uczy, że rozwój jest zjawiskiem powszechnym natomiast Heglowski system fil. Przeczy powszechności rozwoju. Albowiem przyroda zdaniem Hegela nie rozwija się w czasie lecz staję się różnorodna jedynie w przestrzeni. Zgodnie z dialektyką Hegla rozwój jest nieograniczony natomiast Heglowski system filozoficzny zakreśla granicę rozwoju myślenia.
Hegel wykazał iż poznanie jest procesem historycznym, że prawda nie stanowi raz na zawsze gotowego rezultatu poznanie lecz także ona rozwija się i zmienia.

L.FEUERBACH

Był ostatnim wielkim przedstawicielem klasycznej filozofii niemieckiej. Jego doktryna wychodzi z założenia, że podmiotem rozumu jest człowiek który zaś z kolei jest wytworem przyrody. Filozofia powinna zawrzeć sojusz z przyrodoznawstwem. Owo małżeństwo z miłości bardziej owocne niż mezalians między fil. A teologią istniejącą w ciągu stulecia. Filozofia zastępując religię daje ludziom zamiast złudnej pociechy świadomość swych realnych możliwości osiągnięcia szczęścia.
Filozof dochodzi do wniosku, że zagadnienia stosunku myślenia do bytu jest zagadnieniami istoty człowieka albowiem tylko człowiek myśli a zatem fil. Ponieważ rozwiązuje zagadnienia stosunku myślenia do bytu winna być nauka o człowieku. Charakterystyczną cechą materializmu F. Jest negacja dualizmu ciała i duszy, uzasadnienia twierdzenia o jedności tego co cielesne i tego co duchowe. Feuerbach pojmował jednak realne życie ludzi abstrakcyjnie jako niezwiązana z określonymi stosunkami społecznymi. Za najważniejsze dzieła swego życia uważał krytykę religii. Wg.niego nie tylko strać lecz i różnego rodzaju trudności, cierpienia a także dojenia, nadzieje, ideały człowieka znajdują swe odzwierciedlenie w religii. „Bóg rodzi się wyłącznie w ludzkiego cierpienia. Bóg jest tym czym człowiek pragnie być”. Człowiek przypisuje cechy boskie temu wszystkiemu od czego istotnie jest uzależniony.

Materializm Feuerbacha był mechaniczny a jego pojmowanie społeczeństwa nie było uzgodnione z materializmem człowieka rozumiał tylko biologicznie a nie społecznie. Wytworzył „ogólnego człowieka”.

jerychowa · Wysłany: Sob 22:22, 06 Mar 2010 Temat postu:

fajna ta moja notatka xD

ania108 · Wysłany: Nie 12:09, 07 Mar 2010 Temat postu:

powiem ze całkiem całkime Razz

tylko wykresu nie chciało mi się rysować Razz